Hij is naar de basisschool, net 10 minuten. Onze iniminie kabouterman. Zo mini is hij niet echt meer. Maar voor mij wel. In mijn hart is hij nog altijd een klein kwetsbaar hoopje mens van 680 gram, met grote levenslustige ogen. Een kwetsbaar gevoel dat er altijd mag zijn, maar vandaag een beetje wordt weggedrukt. Anders jank ik. Dat wil ik niet want vandaag gaat over Vince.

Op de basisschool worden tegenwoordig geen luiers verschoond en billen geveegd. Er is één juf voor alle 25 kindjes in de klas. Wordt gemonitord of Vince z’n broodje en banaan eet? Of hij wel z’n vest aandoet als ze gaan buitenspelen. Helpt ze hem met de rits? Merkt ze op tijd wanneer Vince’ luier verschoond moet worden? Onzekerheden waar misschien elke moeder mee dealt.
Hoeveel geduld en begrip zal de juf hebben met een soms overprikkelde, vermoeide, eigenwijze extreme prematuur?

Het beste vriendje van Vince van de kinderopvang begint ook vandaag op dezelfde school. We zien hem met z’n ouders al op het plein, tijdens de feestelijke muzikale ontvangst. De jongens zien elkaar bij de kapstok binnen bij het klaslokaal. Ze geven elkaar een dikke knuffel. Twee papa’s en twee mama’s slaken een zucht van opluchting als de twee jongens als boefjes het klaslokaal gaan ontdekken. De andere mama is ook emotioneel. Zo fijn. Dan voel ik me niet daarin niet zo alleen.

Thuis vertelt Arthur me dat ook voor hem deze stap als een nieuwe fase voelt. De vroeggeboorte komt steeds verder in het verleden te liggen, elke dag een beetje. Toch voert de emotie van vandaag ons terug naar de NICU.

Zal dit ooit voorbij gaan?