Het ziekenhuis is verbouwd. Een nieuwe hoofdingang en nieuwe parkeerplaats. Met overigens nauwelijks meer parkeerplekken dan voorheen. Ik heb een afspraak bij de oncoloog, voor mijn halfjaarlijkse controle. Na het parkeren van de auto loop ik de gloednieuwe hoofdingang in. Met de roltrap naar boven. Ik loop door de nieuwe aanbouw richting de start van de ‘oude’ route. De route van Ronald McDonald naar Vince’ kraamafdeling voor te vroeg geborenen. Eentje die ik blind loop.

Ik merk al snel, verbouwd of niet, dat het lopen van deze route me triggert. De emokastjes in mij. De triggers zijn sleutels die de kastjes openen, onvrijwillig. Het verlamt me. Het werkt als een dam in de rivier van de flow van liefde en tevredenheid. Ik voel niks. Zelfs de zenuwen voor het aanstaande onderzoek zijn weg. Als ik aankom in het atrium kijk ik altijd even naar boven. Naar de ramen van de NICU, naar onze hel, tegelijk onze reddende engelen. Hoeveel kindjes zouden er nu liggen? Wie ligt er op het plekje van Vince? Zou hij of zij ook zoveel complicaties krijgen? En net zoveel geluk? Hoe gaat het met de ouders? Zijn ze ook kapot van pijn en uitgeput? Zullen zij er ook bovenop komen? Ik denk veel aan hen. Aan hen die hetzelfde lot beschoren zijn. Ik wil helpen, ik zal doorgaan. Na het onderzoek en mijn gesprek met de oncoloog ben ik opgelucht. Fijn wanneer iemand een luisterend oor biedt en helpt. Ik word weer mijn oude zelf. Het gevoel van veiligheid en tevredenheid is weer terug en bedekt me als een dekentje. Als ik de route terugloop naar de auto, weer terug naar man en kind, weet ik één ding heel zeker: die hel van toen nooit meer. Trauma is onverbouwbaar.