We waren in park Hoenderdaal in Anna Paulowna, Arthur, ik en Vince. Een heerlijk ochtendje weg met z’n drietjes. Arthur op z’n hurken met een bakje groene drap in z’n hand. Om de vrij rondvliegende papegaaien mee op z’n arm te lokken. Ze vlogen zelfs z’n nek in, liepen over z’n rug en stampten met hun kleine voetjes rond. En Vince, hij keek met grote ogen naar het tafereel. Hij is honden gewend en er helemaal mee in z’n nopjes. Een groep papegaaien bleek een heel ander ding. Hij hield heel Corona-proof afstand van de vogeltjes. Verstandig.

Onderweg naar de tijgers achter de spiekgaatjes in de natuurlijke muur zei m’n telefoon ping. Een appje. Van Lidy, met haar had ik eerder een opname gemaakt over de vroeggeboorte van haar tweeling. Het zou later vandaag online gaan. Ze had het verhaal van Mirjam gehoord uit aflevering #20. Allebei háár zoontjes waren overleden en nu voelde Lidy zich bezwaard met haar verhaal. 
Dat ontroerde me. Ik legde uit dat elk verhaal verteld moet worden.
Ook Lidy’s roze ideelbeeld was abrupt lek geprikt. Weg roze wolk. Zwanger van een tweeling en dan ineens vol in de weeën met 25+6. De longrijpingsprikken hadden nog niet eens hun werk kunnen doen of de jongens waren er al. Een van de twee werd op de NICU ziek en chirurgisch. Gevolg was dat de jongens gescheiden werden en in twee verschillende ziekenhuizen terecht kwamen. Lidy’s man was druk met z’n eigen zaak én door Corona was oma niet welkom op de NICU. Een eenzame bedoeling.

Adrenaline had haar op de been gehouden. Ze was non stop aanwezig in de ziekenhuizen om haar aandacht zo goed mogelijk te verdelen. Ik vraag me af: hoe lang kan een mens varen op adrenaline? Maakt je lichaam zoveel aan? Een tweeling is al dubbel het werk, maar haar tweeling had een verschillend voedingsschema. Elke 3 uur kolven en Glenn’s stomaverzorging. Een arbeidsintensieve taak, daar kan ik over meepraten, uitzendingen vol. Respect.

Lidy bracht wel iets naar boven, iets dat ik had weggestopt. Hoe ze Vince’ infuusjes hadden geprikt. Lidy vertelde dat ze in het UMCG co-assistenten een infuus lieten prikken. Na twee mislukte pogingen zette de kinderarts vervolgens het infuus. Zo ook in het AMC, alleen was het daar zelfs dat de kinderarts pas te werk kwam na 3 pogingen. Het brengt boosheid naar boven maar ook hele reëel vragen. Is dit probeerprikken echt nodig? Is er geen andere manier om eerst meer praktijkervaring op te doen, zonder dat dat in levende wezentjes moet? Levende wezentjes die soms heel erg ziek zijn en daarom juist dat infuus nodig hebben. Die hebben dus niet nog meer pijn nodig dan waar ze al doorheen gaan. Een punt dat ik helder bespreek in het slot van de aflevering (#21) met Lidy.

Dat Lidy zo dankbaar is dat haar tweeling het heeft overleefd en haar verhaal in het niet valt bij dat van Mirjam (#20) omdat haar tweeling overleed, is begrijpelijk. Maar Lidy’s verhaal en emotionele reis is van een hele andere orde dan dat van Mirjam, die twee kan je niet met elkaar vergelijken. Alle verhalen bestaan naast elkaar. Lidy’s verhaal is een hoorcollege voor zowel ouders, artsen als verpleegkundigen én andere betrokkenen. Ik zou zeggen, sit back, relax and enjoy dit verhaal van een wederom krachtige moeder.

Luister hier naar #21 met Lidy