Over pre-eclampsie, ook wel zwangerschapsvergiftiging
Pre-eclampsie, ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd. Je signaleert het door een te hoge bloeddruk van de zwangere en eiwitverlies in de urine. Het ontstaat door tijdelijke orgaanschade maar hoe dat ontstaat is onbekend. De placenta lijkt een kernrol te spelen, zeker als de baby ook een groeiachterstand heeft. Als de placenta niet goed werkt kunnen er schadelijke stoffen vrijkomen die schade kunnen veroorzaken in de wand van de bloedvaten.
De klachten lijken op ‘normale’ zwangerschapsklachten zoals hoofdpijn, misselijkheid, braken. Je kan sterretjes zien en veel vocht vasthouden, in de enkels maar ook in het gezicht. Als andere organen erbij betrokken worden zoals de lever en het bloedstollingssyteem kan dit het Hellp-syndroom veroorzaken. Als een zwangere zelfs stuipen krijgt heb je te maken met eclampsie.
Je stopt pre-eclampsie door het kindje geboren te laten worden. Wanneer dat moment het beste is hangt af van de zwangerschapsduur en de conditie van zowel moeder als kind. Voor dat moment aanbreekt kunnen klachten als hoofdpijn en misselijkheid verlicht worden met medicatie en ook worden medicijnen ingezet tegen de te hoge bloeddruk.
Wieke vertelt in aflevering 15 hoe ze in het ziekenhuis terecht kwam tijdens haar eerste zwangerschap, hoe ziek ze werd en hoe ze door de medicatie suf werd en afdreef en beviel met 34 weken van Stijn. Tijdens de bevalling was ze nog steeds zo ziek maar vooral suf dat ze meer bezig was met ‘erbij blijven’ dan met het besef dat ze moeder was geworden. Wat heel traumatisch is geweest.
Ondanks alles was de wens voor een tweede kindje sterker dan de angst en de ervaring van haar 1e zwangerschap. Ze werd ook deze tweede zwangerschap getroffen door pre-eclampsie, nog eerder in haar zwangerschap dan de eerste keer. Met dit keer het verschil dat ze in een academisch ziekenhuis kwam te liggen, wat haar meer vertrouwen gaf en ze zich meer kon overgeven aan haar lot.
Nog belangrijker: ze wist samen met haar artsen te voorkomen dat ze door de medicatie weer helemaal afdreef, wat haar een betere ervaring gaf, er meer ‘bij bleef’ en veel bewuster was van haar bevalling met 33 weken van Teun. Dit keer kon ze wel gelijk na de bevalling bij haar kindje gaan kijken én beginnen met kolven.
Luister naar haar verhaal in #15
0 reacties