Linda was onze ToP-Kinderfysiotherapeute. Ik had nog nooit eerder van dit beroep gehoord en stelde me bij een fysiotherapeut iemand voor die duwt en trekt aan rugwervels en ‘luchtfietst’ met benen. Ik mocht het dus allemaal aan den lijve ondervinden. Vince viel natuurlijk zowel in de leeftijds- als gewichtscategorie voor het ToP-Programma, dus Linda kwam bij ons aan huis voor Vince’ begeleiding. Dacht ik.

Want de begeleiding is meer van toepassing op ouders dan op het kind. Linda observeerde Vince vooral en begeleidde mij. Ik was een treinwrak toen Linda voor het eerst bij ons kwam. Wij waren net twee weken ervoor verhuisd en naast dat ik moeder worden nogal een heftige overgang vond van het leven wat ik voorheen leidde, was ik getraumatiseerd en uitgeput van onze lange ziekenhuisperiode. Gek genoeg had ik nog niet eerder nagedacht over het leven met Vince thuis. Waarschijnlijk omdat we nog geen thuis hadden en er ook geen ruimte voor was geweest. Ik heb me niet verheugd op een box in de woonkamer, een speelkleed, wandelingetjes buiten. Ik voelde alleen maar de zorgen over of zijn darmen het wel zouden blijven doen, ik hield gedetailleerd bij wanneer en hoeveel hij plaste, poepte, wat hij at, hoeveel en hoe laat. Hoe lang hij sliep. En als hij sliep zat ik meer gespannen naast de babyfoon te turen en te luisteren naar zijn ademhaling dan dat ik mijn eigen rust pakte. In zo’n soort toestand kwam Linda dus bij ons thuis.