Onder een hevige mate van stress kan je op drie manieren reageren; vechten, vluchten of bevriezen. Na de shock van de spoedkeizersnede én het aanzicht van een levend ‘kindje’ van 680 gram in de couveuse, werd snel duidelijk in welk hokje je mij kon plaatsen.

We zouden in een “rollercoaster” terechtkomen. De eerste persoon die dat zei verraste me er mee. Sindsdien heb ik de term erg vaak voorbij horen komen. Raar want de meeste mensen hebben een positieve associatie met een achtbaan.

Vince was net geboren. Iedereen om mij heen wist ongeveer wat deze rollercoaster voor mij zou inhouden. Kinderartsen, verpleegkundigen, de lactatiekundige, zelfs de mevrouw die ‘s ochtends het ontbijt kwam brengen. Al die meewarige gezichten. Toch was er niemand die zei: “psst, tijdens deze rollercoaster zal je prefrontale cortex minder goed of niet werken. Dat komt door de stress. Dat wil zeggen dat je emotie- en dus gedragsregulering niet goed werkt. Dus neem jezelf niks kwalijk.”

Had ik dit geweten, had ik meer compassie voor mezelf kunnen opbrengen. Mezelf niet constant afgevraagd waarom ik niet een beetje vriendelijker kon zijn. Tegen ziekenhuispersoneel, maar ook tegen de mensen in het Ronald McDonald.

Ik voelde me stijf staan van iets, het leek soms wel op xtc. Dat gevoel van spanning en knarsende kiezen, tunnelvisie. Maar dan geen gelukszalig gevoel maar het tegenovergestelde. Me meer met m’n kind kunnen bezig houden dan met de confrontatie met m’n eigen niet-kunnen. Wat me bespaard was gebleven was de  diepe put met dingen die uit het verleden getriggerd werden. Het had me een heleboel schaamte en schuldgevoelens gescheeld. Het had me ook veel sessies bij de therapeut gescheeld.. tijd weg van m’n kind, in een klein kamertje in het AMC, 40 minuten rijden van thuis, een therapeut uit proberen te leggen hoe ik me voel. Gelukkig had zij compassie en een heleboel begrip. Ze keek me ook weleens meewarig aan. Maar dat was meer omdat ze beerput te zien kreeg en zij kon invoelen.

Maarwaarschuwen voor die rollercoaster heeft geen zin. Je kan iemand niet op een life event voorbereiden met woorden. Net zoals je moeilijk familie en vrienden kan uitleggen ‘hoe het gaat’. Net zoals hoe het is om te horen dat je kanker hebt of hoe het is om voor het eerst moeder of vader te worden. Dat is iets dat je ervaart. Emoties kan je niet op een ander overbrengen.

Anouk van der Laan is psychotherapeute, ik sprak met haar over stress op de NICU en wat dat met je brein doet. Ze vertelde ook dat EMDR therapie mogelijk is bij hele kleine kinderen. Preverbaal. Dat het kan helpen bij het verwerken van couveuse trauma’s. Een couveuse trauma? Nooit over nagedacht. Een eye-opener van een aflevering dus en een must-listen voor iedereen.