Loes’ verhaal blijft een bijzondere. Natuurlijk wens je echt niemand een vroeggeboorte toe, maar zeker Loes en haar gezin niet. Ze hadden al twee zonen, waarvan hun oudste, Lars, verstandelijk beperkt is, waardoor hij extra zorg nodig heeft. Vanuit de liefde voor haar kinderen en in het achterhoofd haar jongste zoon een broertje of zusje te willen geven in verband met de latere zorg voor Lars gingen Loes en haar man voor een 3^e kindje.

Die zwangerschap verliep goed tot week 16 waarin ze een bloeding kreeg. Toch waren de onderzoeken positief en bleef het rustig tot de volgende bloeding in week 23. Na overleg met de kinderarts besloten Loes en haar man tot ‘geen actieve behandeling’ tot 26 weken. Alsof haar kindje dát aanvoelde, besloot hij om te komen in week 27, compleet onverwachts, tijdens een vakantie op park Nooitgedacht, op het toilet. Noud werd geboren, compleet in vruchtzak in het toilet (kans van 1 op 80.000). Loes’ man belde 112 en werd telefonisch door de eerste hulp heengeleid. Hele spannende momenten, tot het moment dat de ambulance aankwam en Noud door hen werd overgenomen.

Dit verhaal moet je gewoon uit Loes’ mond zelf horen. Luister maar.

Couveuseouders voelen elkaar aan, ongeacht de termijn waarop de prematuurtjes ter wereld kwamen en het verdere verloop. Het lijkt wel alsof de ervaring van de verborgen wereld van de NICU je verbindt op een manier die eigenlijk niet onder woorden te brengen valt. Ik sprak hierover met Lidy, ze is moeder van een premature tweeling. In de periode voor haar eigen bevalling had ze van dichtbij meegemaakt dat een tweeling van een vriendin met 24 weken werd geboren, waarvan 1 van de 2 het niet heeft overleefd. Heel heftig en verdrietig. Lidy was ook voor een andere vriendin op de NICU geweest, op bezoek.. Maar de heftigheid ‘voelen’ voor je vriendin die het is overkomen is een andere dan het zelf ervaren, zo vertelde Lidy me. Dus die connectie met andere couveuseouders is er een op emotioneel niveau. Je voelt gewoon aan de ander dat die ook op een moeilijke plek is geweest, emotioneel gezien. Die connectie heb ik dus met alle ouders die ik heb ontmoet. Verhalen horen die heel veel op je eigen verhaal lijken is connectie 2.0, helemaal als je er ook op dezelfde manier mee lijkt te hebben gedeald. Loes vertelt nuchter en eerlijk over haar bizarre bevalling en over alles wat erna kwam, over het verschil in ziekenhuiscultuur in verschillende ziekenhuizen en over de ongemakken van de open zaal NICU

Toen wij middenin de ellende zaten op de NICU was er geen ruimte om de situatie objectief te bekijken. Dat gebeurde pas een tijd later. Wat is er beter dan het met lotgenoten te bespreken? Ik blijf erbij, het overheersende gevoel is dankbaarheid dat ons kindje het heeft overleefd. Dat de artsen fantastisch werk hebben geleverd. En de kritiek? We zijn mensen, we mopperen en verlangen naar groei. Kritiek geven kan je ook zien als compliment. Dat je de moeite neemt tot feedback zodat de ander daarvan kan leren. Je moet groot genoeg zijn om eerlijk naar kritiek te kijken. Zit er waarheid in? Doe er iets mee, het kan leiden tot groei. 1 op de 10 kinderen wordt te vroeg geboren, NICU’s liggen vol… ik denk doe er wat mee als er wat in zit. Is de kritiek niet terecht? Leg je het naast je neer, klaar.