Mijn lieve moeder was een paar dagen bij ons logeren. Ik had kort daarvoor het plan opgevat om de podcast te maken en had nét mijn opname apparatuur in huis. Of ze zin had in een gesprek over Vince vroeggeboorte? Zonder twijfel trok ze haar favoriete blouse aan, bracht wat kleur op haar lippen. Ja, toen nam ik het gesprek nog op op camera. Zo begonnen we te praten. Achteraf gezien had ik het misschien iets beter kunnen voorbereiden. Maar het gesprek is daarom misschien wel juist puur en bijzonder.

Mijn moeder heeft van dichtbij veel heftige gebeurtenissen meegemaakt. Ze was er toen mijn vliezen scheurden, bij het eerste onderzoek in het ziekenhuis, de opname, de spoedkeizersnede, de eerste dag van Vince’ komst, zijn eerste reanimatie en ik belde haar als ik ‘t even niet meer wist.

 Ook was haar huis nog het eerste thuis voor Vince, na ontslag uit het ziekenhuis. De band tussen haar en Vince is bijzonder.

Juist omdat ze mijn moeder is en van dichtbij mijn leven heeft gevolgd was Vince vroeggeboorte zo heftig. Na alle ellende die we samen hebben meegemaakt en ik los van haar, lieten we ook deze gebeurtenis triest gelaten over ons heen komen. Wij zijn beiden met de dood, met onze eigen sterfelijkheid geconfronteerd, ook die van onze dierbaren. Dat Vince leeft én met welke kwaliteit is een wonder. Daarom genieten we beiden volop van Vince’ leven.

Piekeren over de dood doen we niet meer, die komt vanzelf wel.

Meer over mijn 24-weker kan je horen in de introductie Podcast Prematuur en in aflevering 2 waarin ik in gesprek ga met Arthur, de vader van Vince en natuurlijk in alle afleveringen die nog gaan komen 🙂