Mijn zoontje zwalkt, en valt vaak. ‘Gewone’ fysiotherapie zet onvoldoende zoden aan de dijk. Zo de kinderarts. Ze verwijst ons daar naar een kinderneuroloog. Heftig natuurlijk. Ze suggereert dat er een mogelijkheid is dat er ‘wat is’ met Vince’ hersenen. Door zijn extreme vroeggeboorte. Natuurlijk wil ik dat uitgesloten hebben. Want uitgesloten is het. Hij is namelijk pienter, iets dat ook hij soms verborgen houdt.. Maar ik weet het.

Dus zo zwalken we op een mooie donderdagmiddag samen door de nieuwe vleugel van het AMC richting de Kinderpoli. We worden er gehaast ontvangen, nogal onpersoonlijk ook. Een mondkapje is in het ziekenhuis nog verplicht. De secretaresse draagt er een. Je zou verwachten dat uitgerekend op een kinderpoli het wegvallen van een groot deel van de gezichtsexpressie wordt gecompenseerd door het maken van voldoende oogcontact. Maar niet deze dame. Ze heeft het erg druk. Het zal onze pret niet drukken. Want zowel Vince als ik zijn blij om het aquarium weer te zien. “Kijk Vince, die vis heeft baby’s in d’r buik, denk ik.” ‘Monster!!!”, roept hij daarop. Het leidt ons af van wat er gaat komen. De zoveelste confrontatie met zijn extreme vroeggeboorte. De zoektocht naar wat er ‘mis’ is.

De kinderarts in opleiding herken ik nog uit Vince’ NICU tijd. Niet zo gek, gezien zijn lengte, dat valt op. “Mijn zoontje is 3 dagen jonger dan Vince, zoiets blijft je dan bij”, zegt hij vervolgens. Hij verzekert me dat hij nu bijna klaar is met de opleiding en zich gaat specialiseren in kinderneurologie. Hij steekt van wal met zijn vragen. Na zijn voorbereiding belt hij de echte kinderneuroloog erbij. Na wat voelen, coördinatiespelletjes en wat rennen door de gang komt ze met haar conclusie. Een neurologisch probleem is er niet. Vince draait daarop zijn hoofd naar mijn richting en kijkt me vragend aan. Over onhandigheid gesproken…