“Ik heb niet zo goed nieuws voor u”. Een steeds terugkerende boodschap die we op de NICU te horen kregen. In dit specifieke geval ging het over Vince’ ogen. De zoveelste vrije val in een put zonder bodem. We hadden op dat punt god weet hoeveel bloedtransfusies, antibiotica-kuren, prikjes, echo’s, scans, operaties en drie reanimaties overleefd… nou zou ‘ie misschien blind worden. “Als we niet ingrijpen dan zal dat naar alle waarschijnlijkheid gebeuren mevrouw”.

Als ouder heb je op zo’n moment geen keus, maar ook niet echt grip meer op de realiteit. We waren zo ernstig gehospitaliseerd dat we met tunnelvisie maar 1 ding voor ogen hadden: ontkomen uit deze hel en Vince levend mee naar huis krijgen. Dus het was slikken en doorgaan. “Opereer hem dan maar.” Je laat je kind niet blind worden als het niet hoeft. Maar de zoveelste operatie wil je hem wel besparen. Maar je stapt gewoon niet tussendoor uit de medische molen. En dát was nou precies zo pijnlijk. Stoppen doe je niet, maar je voorkomt niet dat je kind die vreselijke dingen moet ondergaan. Al die ROP onderzoeken… metalen klemmetjes die zijn oogleden uiteen moesten houden. Ondertussen moest ik hem troosten. Werd hij volgestopt met suikeroplossing. Daar werd hij al bijna immuun voor. Het kon het krijsen niet meer tegenhouden. En die oogarts die nog doodleuk zijn i.o. meenam… Of zij ook nog even in Vince’ ogen mocht kijken? Eerst mocht het van mij. Maar na het zoveelste oogonderzoek kon ik het niet maar aan, kon m’n eigen zenuwen niet meer onder bedwang houden. Ik wilde dat het stopte. Het gefriemel aan mijn kind. Hou op, hou op. Alleen nog het hoogstnoodzakelijke. De laatste loodjes wegen het zwaarst. Alle i.o.’s mochten van mij ophoepelen, het liefst ook de verpleegkundigen en wilde ik alles zelf doen. Onmogelijk natuurlijk, goud waard zijn ze, de verpleegkundigen. Ik wou dat ze wisten hoe goed het nu gaat met Vince en hoe blij hij en wij zijn dat hij het heeft gehaald.

Ingeborg vertelt over Lisanne’s ROP laserbehandeling in Veldhoven. Het lijkt me heel spannend als je kindje vervoerd moet worden naar een ander ziekenhuis. Dat Ingeborg nauwelijks heeft geslapen rond de dagen van de operatie begrijp ik wel. Ook dat ze zegt dat inroomen niet altijd de voorkeur heeft. Een ouder kan beter niet instorten, het proces van opstaan en genezen kan namelijk even duren en ondertussen heeft je kind je nodig. Toch begrijp ik de overweging wel om één centrum expertisecentrum te maken van een operatie die relatief gezien sporadisch voorkomt. Zou Vince’ rechteroog ook een tweede keer moeten zijn gelaserd als hij wel in Veldhoven terecht had gekund?