De week van mijn gratis NEI-sessie en het interview met Lonneke over hechting. Een bizar “toevallige” combinatie van deze twee. De sessie verhelderde namelijk Vince’ trauma en het interview met Lonneke was een confronterende maar waardevolle les.

De zorgvraag tijdens de NEI-sessie was om Vince ‘s avonds beter te laten eten. In het kader van mijn project ‘Waarom eet mijn prematuur zo moeizaam’. De kern van Vince’ probleem bleek niet alleen te liggen in zijn darmtrauma op de NICU. Maar bleek nog breder. Pijnlijk breder. Pijnlijk omdat onder woorden werd gebracht wat ik had gevoeld. Wat ik niet goed heb gedaan in ons proces van hechting. Terecht verwijtbaar of niet.

Nu de problemen naar de oppervlakte zijn gebracht, zou de heling moeten beginnen. Vandaag is de vijfde avond op rij dat Vince eet. Zijn bordje leeg. Gisteren schrokte hij het naar binnen. Sceptisch ben ik niet meer, alleen nog nieuwsgierig.

De dag na de NEI-sessie kreeg Vince een enorme woede-aanval, net voor zijn middagslaapje. Het nodigde me uit om een goed gesprek met hem te voeren. Terwijl hij in bed lag. Ik legde hem uit wat ik vroeger niet goed heb gedaan. Dat dat niet zijn schuld is. Dat papa en mama hem expres gemaakt hebben. Omdat we hem graag wilden. Dat zolang ik kan, ik er voor hem zal zijn en dat ik van hem hou.

Vince werd wakker als een ander kind.

De eerste duizend dagen. Wij zijn er aan voorbij. Maar ik geloof Lonneke dat het nooit te laat is voor het proces van hechting. Ik wil een vliegdekschip zijn. En baas Ellen, lieve Ellen, ik heb compassie met mezelf. In geen enkel geboorteplan namelijk staat ‘te vroeg’ geschreven.