Ik ben getroffen door Corona. Nee ik heb geen Corona of nee ik ben niet zomaar besmet of positief getest. Ik ben getroffen. Daar waar ik al 2 jaar bang voor was. Niet zozeer voor mezelf. Maar voor Vince. Ik zag m’n geest al dwalen. Hij met z’n BPD, hij hoest al z’n longen uit z’n lijf bij een normale griep. Laat staan Corona. Hij zou vast in het ziekenhuis komen te liggen, een doemscenario natuurlijk. Maar het mannetje heeft het virus juist naar huis gebracht, zo mailde het kinderdagverblijf. Vince had nauwelijks ergens last van en zit nu even verderop met z’n blokken te spelen en met z’n auto’s, terwijl ík echt goed ziek ben.

Mijn hele lichaam doet pijn, ben erg verkouden, kan bijna niet slikken van de keelpijn, wat je op de een of andere idiote manier juist extra doet slikken. En over het hoesten hoeven we het niet te hebben.

Zodra de paracetamol tegen z’n window van 5 uurtjes aanloopt krijg ik koortsaanvallen en ‘t ergste van alles ik kan niet slapen van de benauwdheid omdat m’n neus dichtzit. Oh ja en m’n stem is kwijt, verloren, weg, foetsie. Handig als podcasthost. Ik heb trouwens ook iets stoms gedaan: ibuprofen geslikt. Kreeg ik na twee dagen van de huisarts te horen dat dat de boel kan verergeren. Lekker. Aan de talkshowtafels zie ik elke dag dezelfde mensen zitten, te praten over hetzelfde, het onvoorspelbare te voorspellen. Maar niemand die benoemt dat je BIJ CORONA GEEN IBUPROFEN MOET NEMEN.

Werd wel aan allerlei geniale middeltjes herinnerd die de boel kunnen vergemakkelijken. Neusspray mét xylometazoline, 1 pufje en je kan weer ademen. Trachitol tabletjes voor de keel: verdoofd de boel, kan je een uurtje redelijk slikken. Noscapect tegen het hoesten, slaap je ook beter bij. En als het slapen dan nog niet je-van-het is: oxazepam. Geniaal, want slaap is uiteindelijk het beste medicijn, maar dan wel mét oxazepam.

In al m’n pijnlijke ellende kwam wel een interessante gedachte in me op. Iedereen herkent het wel: als je flink ziek wordt, bijvoorbeeld de griep of dus Corona, dan is er op dat moment nog maar 1 ding dat je wilt: niet meer ziek zijn. Je realiseert je hoe goed je je eigenlijk normaal voelt en hoe fijn dat is.

Het gevoel van maar 1 ding willen en dat is niet meer ziek zijn? Dat is eigenlijk hetzelfde als je kind op de NICU ligt. Er is maar 1 ding belangrijk: het welzijn van je kind en dat je dat kind mee naar huis neemt.

Misschien een begrijpelijke vergelijking voor de omgeving. De omgeving van opa’s, oma’s, tantes en ooms, maar ook stiefkinderen en ex-partners. Misschien.