Mijn ervaringen zijn maar momentopnames geweest, waar ik over vertel. Dus geen wet van Meden en Perzen. Eigenlijk zijn al je ervaringen momentopnames, gekleurd door je karakter, rugzakje en gemoedstoestand van het moment. Als je Eckhart Tolle moet geloven bestaat er überhaupt alleen maar dit moment.

Ik vertelde Vince’ diëtiste in de wandelgangen van het AMC over het project ‘Waarom eet mijn prematuur zo moeizaam?’. Ze reageerde anders dan verwacht, niet volgens de wet van Meden en Perzen. Ze zei dat moeizaam eten geen overkoepelend probleem is van prematuren. M’n wenkbrauwen fronsden. Ik had het vast niet goed begrepen. Heb ik Vince’ problemen en de paar ouders van prematuren die ik voor de podcast had gesproken op alle prematuren geprojecteerd? 

Ik ben in het Kleine Heldenhuis en spreek diëtiste Marlous. We vallen snel met de deur in huis. De sonde in de neus van een kindje lijkt misschien klein, maar in verhouding is het net een tuinslang die er in hangt, aldus Marlous. Zelf was die realisatie nog niet zodanig tot me doorgedrongen, tot ze het woord tuinslang gebruikte. Het bracht me terug naar de keren dat Vince geïntubeerd werd. Wat zou dat doen met een kind? Toen die keer dat hij geen lucht kreeg omdat zijn luchtpijpje aan elkaar kleefde. Bruut werd er een beademingsbuis, een stuk dikker dan een sondeslangetje overigens, in z’n keel gegleden. Was hij bij? Hoe bewust was hij eigenlijk? Wat doet zo’n invasieve ingreep op het onderbewuste? De bruutheid van het binnendringen, zouden de cellen in zijn mond, tong en keel dit onthouden? Zou hier zijn afkeer zijn ontstaan voor het kauwen, of slikken? Ik zou het wel begrijpen.

Marlous’ advies: vermijd stress en dwang aan de eettafel. Eerlijk is eerlijk, wij thuis hikten tegen dwang aan. Als Vince z’n rug naar de lepels met voedsel toedraaide dan draaiden we hem weleens terug. Je wordt gek van frustratie, wanhoop, soms boosheid. Als je al zo ver bent als dwang dan hoeven we het over de stress niet te hebben. Maar we hebben het losgelaten. Geen stress of dwang meer aan tafel. Punt. Vince mag met z’n handen eten, dingen van ons bord pakken, dingen proberen. Als hij geen spaghetti wil eten terwijl het voor z’n neus staat maar vraagt om een banaan? Dan krijgt hij die banaan en zingen we er een liedje bij. Wil hij niks eten? Dan mag hij van tafel. Sinds we dit toepassen gaat hij makkelijker aan tafel zitten en eet hij steeds vaker mee. Dat wil zeggen, zelfs die twee lastige hapjes rijst.