Belgische 24-weker mama Chiara – Belgen en Nederlanders verstaan elkaar

door | jan 6, 2022

Ik heb nooit begrepen waarom er geen 1 universele taal is die alle mensen ter wereld spreken. Naast de lokale taal bedoel ik. Elkaar woordelijk niet verstaan schept afstand. Landsgrenzen scheppen afstand. Taal verbroedert. Ik weet dat. Toen ik voor het eerst in Indonesië kwam werd ik behandeld als een lopende portemonnee. En toen ik eenmaal de taal sprak, als een mens met geld.

Een groot deel van België verstaat ons, wij verstaan de Belgen. Eigenlijk moet ik zeggen Vlamingen. Want dat zijn Belgen die Nederlands spreken. Er zijn natuurlijk veel verschillen met bepaalde uitdrukkingen en natuurlijk het accent. Zoals zoveel anderen is de Vlaamse liefde ontstaan dankzij de Pfaffs, is het versterkt tijdens vakanties in de Ardennen en met als klap op de vuurpijl Netflixserie Undercover. Dus als het aan mij ligt spreek ik graag meer Vlamingen voor de podcast.

Dappere Chiara wilde haar verhaal doen. Ook zij is net als ik een mama van een 24-weker. Zijn er verschillen op de NICU in België met Nederland? Nederlanders zouden zogezegd direct zijn. Maar de neonatoloog die Chiara en haar partner zei dat het maar de vraag is of ze een kind mee naar huis zouden nemen en als dat zo was met welke kwaliteit van leven, die arts is toch echt een Vlaming.

Chiara noemt ook dat ze mensen van verschillende culturen op de NICU zag die allemaal op een andere manier met de vroeggeboorte van hun kindje omgingen. Dat vind ik reuze interessant. Want welke gemene deler hebben wij als ‘Hollandse’ preemie-ouders? Schaar ik mezelf daar dan onder? Is er een pakket aan gedragseigenschappen die cultuurgebonden zijn? Tijdens onze NICU- tijd heb ik sowieso niet echt stabiel gedrag vertoond naar buiten toen, noch naar binnen toe trouwens. De meeste dagen liep ik het liefst met een zak over m’n hoofd rond, of met een soort schild. Die de negativiteit kon afweren om zo m’n hart te beschermen, mezelf te sparen. Maar wij werden niet gespaard. Daarin voelde ik me super eenzaam. Bijna alle zaalafsluitingen voor steriele procedures waren voor Vince. De reanimaties waren van Vince. De extra artsenbesprekingen waren voor Vince. De fout met de medicijnpomp was van Vince en de ernstige infuuscomplicatie was van Vince. Dus nee, ik wilde geen praatje maken of me sociaal verantwoord gedragen. Ik wilde schreeuwen, schelden, krijsen of gewoon met een schild om me heen verdwijnen in de grond. Belgische Chiara weet wat ik bedoel, ze heeft het ook gevoeld. Maar het zo expliciet zeggen, is toch een Nederlands dingetje denk ik.

Doneren

Vond je het een mooie aflevering en vind je Podcast Prematuur een mooi initiatief? Doneer je dan een klein bedrag? Een beetje helpt al heel veel 🙂

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Pin It on Pinterest

Share This