Een kind verliezen. Je weet pas wat het is als je het doormaakt.

Ik heb me wel geprobeerd het voor te stellen.
Ik was er ook niet ver vandaan om Vince te verliezen. Tot drie keer toe.

De eerste keer had ik zojuist met hem gebuideld en was nét in het Ronald McDonald aangekomen. De NICU belde. Ik nam luchtig op want ik dacht dat ik iets had laten liggen ofzo. Ik moest direct terug komen want Vince werd gereanimeerd. De eerste gedachte was dat haal ik niet meer op tijd. Als er gereanimeerd wordt is de persoon eigenlijk al overleden. Dat herinnerde ik me van mijn eerste-hulp- training.

Ik zat nog in een rolstoel na de keizersnede. M’n moeder was bij me. Ik strompelde achter de rolstoel aan. Tot ik werd gesommeerd om erin te gaan zitten. Zo vlogen we terug naar de afdeling. Wat ik daar zag, zie je alleen in films. De kap van Vince couveuse was er af gehaald, plus alle zijpanelen. Vince lag helemaal open met artsen en verpleegkundigen om hem heen. De energie op zaal was anders dan anders. Gierende adrenaline. 1 arts had de leiding en er werd overlegd. Ik werd opgevangen, moest gaan zitten. Ik ging zitten maar ik stond weer op, ging weer zitten en stond weer op. Vince lag er erbij alsof hij al weg was. Geen menselijke kleur meer en z’n benen en armen lagen er slap bij. Z’n hoofdje was achterover gekanteld. Hij werd gereanimeerd. Gevoelloosheid en paniek wisselden zich af. Net als de deining van de zee. Soms een gevoel van net als wanneer je wakker schrikt uit een droom waarin je een vrije val maakt. Maar het was geen droom. Niks deed er nog toe. We wachtten allemaal tot de arts wat zei. Er was weer een hartslag.

De tweede keer van ‘bijna’ was toen Vince erg ziek was door z’n darmen. Hij zou geopereerd worden. Zijn buik was opgezwollen, rood en blauw en je zag zijn aderen er doorheen lopen. Voorafgaand aan de operatie werd er een foto gemaakt. Kleine kans dat hij dit ging overleven. De arts probeerde me met meelevende stem ervan te doordringen hoe ernstig ziek hij was. Wat wilde ze ermee bereiken? Mij zogenaamd voorbereiden op zijn dood? Ik leefde nog altijd op de innerlijke overtuiging dat hij het ging redden. Als hij zou sterven zou er nog genoeg tijd zijn om daarmee te dealen. 

De derde keer van ‘bijna’ lag hij op de ic net na zijn laatste operatie. Bijna klaar om naar huis te gaan. Ik stond naast zijn bedje. Hij wilde zich naar mij toedraaien. Zijn beademingstube zakte weg door de beweging, omdat de pleister niet meer goed plakte.

De donkere plek van die bijna momenten.

Wat als. Wat als.

Maar Mirjam overkwam de nachtmerrie. Ze was zwanger van een tweeling en verloor beide zoontjes. Ik heb Mirjam leren kennen via Facebook, in een besloten groep. Ze postte over Sander en Dennis en over Stichting Stil. Het maakte zo’n indruk op me en ik stelde de moeilijke vraag of ze haar verhaal wilde delen.

Ze kwam naar mijn studio in Alkmaar en ik was verrast door haar. Ze straalde kracht uit en tegelijk schepte ze een soort luchtigheid met haar aanstekelijke glimlach en humor. Haar verhaal is hartverscheurend. 

Luister maar.