Artsencommunicatie. Ik versus artsen. Intrigerend, frustrerend. De geneeskunde-opleiding, een soort machine waar je een een jong, puur mens instopt en waar een gedrild, wat afgevlakt persoon uit rolt. Iemand die al z’n woorden weegt, vertroebeld. Moeilijk mee te communiceren. Omdat je geen grip hebt, meegesleurd wordt in de protocolpraat, met een razend wanhopig gevoel tot gevolg, wanneer het leven van je kind op het spel staat.

De kloof tussen patiënt en arts, een bizarre hiërarchische verhouding. Bizar omdat jijzelf of je kind centraal staat. Maar afhankelijk moeten zijn van een arts. Dat een vraag nooit met een ja of nee wordt beantwoord. De ellendigheid van het herhalen om zo afgepoeierd te worden met open vragen, die je ‘s nachts wakker houden. Wat je jezelf verwijt niet eerder gevraagd te hebben. Niet wetende dat je heel gewiekst bent omgeleid. Iets waar je zelf helemaal niks aan kan doen. Het is de machine.

Er zijn parels van artsen. Neem die ene arts bijvoorbeeld die m’n moeder te hulp snelde om mijn zojuist overleden vader over te nemen. Letterlijk uit haar armen over te nemen. En op bed te leggen. In afwachting van de begrafenisondernemer. Of de arts die haar leven redde toen zij bijna doodbloedde omdat een andere arts een ader was vergeten te sluiten tijdens een operatie. Of neem de drie artsen die bijna 7 uur lang op mij opereerden om een tumor te verwijderen. Of het leger aan artsen die werkelijk alles deden om mijn zoontje in leven te houden. En ten slotte Ellen Laan. Ellen had geen last van vertroebeling. Een vrouw die leefde voor haar vak, in plaats van van haar vak leefde. Haar inzet en tranen voor mij waren echt. Zij liet mij inzien dat achter een hard artsenexterieur een puur mens zit met emoties. Soms vergeet ik dat, sorry.